Як вядома, наша мова мае сваю логіку і сваю праўду. Яна дазваляе ствараць такія канТэксты, у якіх становяцца магчымымі з’явы і адносіны, не існуючыя ў рэальным жыцці. Паспрабуйце ўявіць такую сітуацыю, калі можна сказаць наступнае: «яе цешча» і «яго свякроў».

Муж гаворыць: "Жонка мая зноў звольнілася з работы. Скажу, хай яе цешча ўтрымлівае".Жонка гаворыць: "Трэба перадаць мужу, што яго свякроў прасіла да яе заехаць". Смысл в том, что слова "яе" и "яго" должны являться не притяжательными местоимениями (цешча чыя? яе, свякроў чыя? яго), а личными (цешча утрымлівае каго? яе, свякроў прасіла каго? яго). При этом фразу говорит муж (если о теще) или жена (если о свекрови).